W krainie indyjskiego snu. Delhi dawniej i dziś.

Indie mają wyjątkowo bogatą historię sięgającą aż XXXI wieku p.n.e. Północna część tego kraju od zawsze była ważna dla imperiów chcących rozszerzać swoje wpływy w głąb półwyspu. Od początku swego istnienia ważnym miejscem na polityczno-społecznej mapie było oczywiście Delhi. 

Potężne miasto północnych Indii oczarowuje przybyszów pięknem bogato dekorowanych zabudowań jak i monumentalną dostojnością pałacu radży. Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu? Kiedyś może i tak, ale obecnie królują loty do Delhi.

W miejscu, gdzie obecnie znajduje się miasto, wcześniej istniało osiem miast. O najstarszych osiedlach ludzkich świadczy wzmianka w epickim utworze Mahabharata (drugi obok Ramajany najważniejszy hinduski utwór). Do XII wieku panowali na tych terenach Radżputowie, a w czasach istnienia Imperium Maurjów osada miała kluczowe znaczenie dla tranzytu towarów ze wschodu na zachód. Niemal sto lat później obszar ten został zdobyty przez Ghaznawidów (lud pochodzący z terenów współczesnego Afganistanu) wyznających islam.

Powstał Sułtanat Delhijski rządzony przez dynastie mamelucką (na jej czele stali byli niewolnicy, którzy służbę w armii osiągali najwyższe zaszczyty państwowe). Kres istnienia tego silnego średniowiecznego państwa położył najazd jednego z największych środkowoazjatyckich zdobywców Timura Chromnego (w Europie nazywanego Tamerlanem). Pokonał on skłócone wewnętrznie rody indyjskie, narzucając im swoja wolę.

Znacznie osłabiony politycznie i militarnie obszar północnych Indii padł łatwym łupem władającego Kabulem, Babura. Nastąpiła ostateczna klęska Radżputów, a w Delhi zasiedli nowi władcy – Wielcy Mogołowie (wyznający islam panowie północnych Indii pochodzenia środkowoazjatyckiego). Okres względnego spokoju nastąpił wraz z objęciem władzy przez wyjątkowo tolerancyjnego Akbara (ur. 1542 zm.1605). Odnosił się nie tylko z wielkim szacunkiem do hinduizmu powszechnie wyznawanego przez jego poddanych, ale także do misji chrystianizacyjnych Portugalczyków.

Na początku XIX wieku państwo Wielkich Mogołów zostało ostatecznie podbite przez Imperium Brytyjskie. Tytularna władza pozostała przy Mogołach jednak faktyczne rządy sprawowali europejczycy. Rok 1857 był momentem wybuchu powstania Sipajów (żołnierze wywodzący się głównie z Gurkhów i Sikhów, werbowani przez armię brytyjską). Rebelianci opanowali Delhi jednak zostali szybko wyparci a stolicę tymczasowo przeniesiono do Kalkuty. Decyzją króla Jerzego V Delhi na nowo zyskało status miasta stołecznego Indii.  Wobec zagrożenia jakie stanowiło dążenie ludności muzułmańskiej do uzyskania autonomii korona brytyjska przywróciła poprzedni status miastu.

W 1913 roku ukończono budowę Nowego Delhi  i ustanowiono je stolicą Indii brytyjskich a od 1947 roku niepodległych Indii. Po uzyskaniu niepodległości oraz rozdzielenia Indii i Pakistanu do Delhi napłynęło wiele osób wyznających sikhizm oraz hinduizm, zmieniając nie tylko strukturę religijną ale również językową miasta. Dominującym językiem stał się urdu.

Źródło: artykulis.pl