Zorbingowy zawrót głowy

Zorbing powstał w połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku w Nowej Zelandii, gdzie Andrew Akers oraz Dwayne van der Sluis stworzyli zorba i opatentowali swoje dzieło.
 
Parametry kuli
Ogromna kula wykonana jest z PCW odpornego na uszkodzenia mechaniczne, ścieranie czy rozrywanie. Zazwyczaj zorb ma 3,2 metra średnicy zewnętrznej, wewnętrzna kula, w której znajduje się uczestnik zabawy posiada dwa metry średnicy. Pomiędzy warstwą zewnętrzną a wewnętrzną znajduje się powietrze. Zamocowane są one między sobą siecią lin, które stabilizują całą konstrukcję. Osoba w środku ma ciągły dopływ świeżego powietrza poprzez rękaw, którym wchodzi do zorba. Kula waży nawet do dziewięćdziesięciu kilogramów.

Każdy zorb posiada specjalne atesty, gwarantujące bezpieczeństwo jego użytkowników. Dodatkowo nad zabawą zazwyczaj czuwa wykwalifikowany pracownik. Przeciwwskazaniem do uprawiania tego sportu jest nadciśnienie oraz problemy z kręgosłupem.

Występuje również odmiana zorbingu dla dzieci, w tym przypadku zewnętrzna średnica kuli wynosi 2,2 metra, a wewnętrzna 1,2 metra i jest przeznaczona dla pociech w wieku od trzech do dwunastu lat.

Zorb, czyli ekstremalna kula
Staczanie się w zorbie ma najczęściej miejsce na wytyczonych torach na stoku o niewielkim nachyleniu(do 18%) zarówno latem, jak i zimą. Kula może osiągnąć prędkość nawet do 50 kilometrów na godzinę. Oprócz tradycyjnego przeznaczenia zorba, możemy wziąć udział w slalomie, zawodach lub spacerować po wodzie w specjalnie uszczelnionych hydro-zorbach. Pojawiają się również odmiany zorbingu na płaskich powierzchniach, a także kule, w których mogą przebywać nawet dwie osoby, przymocowane specjalnymi zapięciami.

Zorbing stale rozwija się i zyskuje coraz większe grono zwolenników. Jest to nieodłączna atrakcja festynów, miejscowości turystycznych oraz imprez na otwartym powietrzu.